تکرارپذیری نسبی و مطلق آزمون timed up and go در سالمندان ساکن اجتماع و جوانان سالم

اهداف: تکرارپذیری نسبی و مطلق از ویژگی های سایکومتریک آزمون هستند که مبنای بسیاری از تصمیم گیری های بالینی قرار می گیرند. در بسیاری مواقع، فقط تکرارپذیری نسبی مبنای تصمیم گیری و توجه است؛ درحالی که تکرارپذیری مطلق هم اهمیت بسیاری دارد. مواد و روش ها: ۱۱ سالمند ساکن اجتماع در دامنۀ سنی ۶۵ سال و بیشتر (۳/۵۸±۶۹/۶۴ سال) و ۲۰ جوان سالم ساکن اجتماع در دامنۀ سنی ۲۰تا۳۵ سال (۴/۱۵±۲۸/۸۰ سال)، با استفاده از نسخ سه گانۀ آزمون timed up and go دو بار با فاصلۀ زمانی ۲ تا۵  روز ارزیابی شدند. یافته ها: به طورِکلی، غیرهمگن بودن جمعیت موضوع مطالعه، باعث افزایش ضریب هم بستگی درون طبقه ای شده و این ضریب در سالمندان، بیش از جوانان بوده و افزودن فعالیت ثانویه، باعث کاهش آن می شود. در این تحقیق، شاخص های تکرارپذیری مطلق با استفاده از منابع داده ها و معادلات مختلف به نتایج کم وبیش مشابهی منجر شد. درکل، سالمندان در آزمون مجدد، نیازمند تغییر بیشتری درمقایسه با جوانان هستند تا تغییرات مشاهده شده تغییری واقعی و نه تصادفی قلمداد شود. سهم خطای تصادفی در متغیر های تحقیق شده در سالمندان، اندکی بیش از جوانان بوده و افزودن فعالیت ثانویه باعث افزایش آن می شود. به نظر می رسد غیرهمگن بودن جمعیت، باعث تعدیل شاخص های تکرار پذیری مطلق می شود. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد محققان و درمانگران هنگام توجه به تکرارپذیری نسبی، باید به نکاتی همچون همگن بودن جمعیت موضوع مطالعه توجه کنند. ازطرفی، در تصمیم گیری های بالینی، توجه به تکرارپذیری مطلق در کنار تکرارپذیری نسبی هم لازم است.